Operacja SRS FtM

W Timeless Chirurgia Plastyczna wykonywane są złożone zabiegi chirurgiczne z wykorzystaniem wolnych unaczynionych i unerwionych płatów tkankowych.

Falloplastyka (Phalloplasty)

Plastyczna rekonstrukcja penisa (falloplastyka) jest złożonym terminem medycznym. W praktyce obejmuje nie tylko operację wytworzenia penisa, ale również szereg przygotowujących i finalizujących procedur chirurgicznych.

Falloplastyka stanowi najbardziej złożoną i najtrudniejszą transformację okolicy narządów płciowych, dlatego też pacjenci muszą być dobrze poinformowani o charakterze planowanych procedur, a operacje powinny być wykonywane przez doświadczonych chirurgów, aby doprowadzić pacjenta do szczęśliwego finału – życia w pełni jako mężczyzna.

Falloplastyka nazywana jest operacją odtworzenia lub inaczej rekonstrukcji penisa. Najczęściej wykonywana jest u osób transpłciowych w procesie tranzycji. Wykorzystuje się ją również w celu rekonstrukcji penisa w po urazach, po leczeniu raka albo korekty wady wrodzonej lub nabytej narządów płciowych. Zadaniem chirurga jest wytworzenie atrakcyjnego estetycznie penisa, o wystarczającej wielkości, który jest w stanie przekazywać odczucia z aktu seksualnego i umożliwiać oddawanie moczu z pozycji stojącej. Odtworzenie penisa jest złożoną procedurą, która często wymaga więcej niż jednej operacji do uzyskania pożądanego efektu.

Techniki falloplastyki ewoluują wraz z rozwojem medycyny, a w szczególności chirurgii plastycznej i urologii. W praktyce można wyróżnić dwie zasadnicze metody rekonstrukcji penisa: falloplastykę (penis jest odtwarzany z tkanek pobieranych z innych okolic ciała) metoidioplastykę (tkanki posiadanych narządów płciowych są wykorzystywane do wytworzenia penisa.

Ocena przedoperacyjna i kwalifikacja do leczenia

Falloplastyka jest złożoną, etapową procedurą. W związku z tym każdy potencjalny kandydat do operacji wymaga starannego przygotowania. Pacjenci kierowani są do chirurga już po ustaleniu diagnozy, ocenie stanu zdrowia psychicznego w trakcie terapii hormonalnej.

Z praktycznego punktu widzenia optymalnym rozwiązaniem jest zmiana prawna danych osobowych. Jednak proces tranzycji może rozpocząć się po ustaleniu diagnozy i rozpoczęciu terapii hormonalnej. Ważne jest, aby proces odbywał się zgodnie ze obowiązującymi standardami opieki zdrowotnej dla osób transseksualnych, transpłciowych i różnorodnych płciowo Światowego Stowarzyszenia Specjalistów/tek do spraw Zdrowia Osób Transpłciowych www.wpath.org

Terapia hormonalna pomaga mężczyznom trans w łagodzeniu dysforii płciowej, ale także pomaga fizycznie przygotować ciało do operacji falloplastyki. Terapia testosteronem powoduje korzystny przerost łechtaczki i warg sromowych czyli tkanek potrzebnych do przemiany.

Przedoperacyjna konsultacja chirurgiczna.

Przed operacją wymagane jest stawienie się osobiście na konsultację chirurgiczną. Podczas tej wizyty omawiane są opcje i etapy chirurgiczne oraz omawiany jest przebieg pooperacyjny. Dyskusja uwzględnia zalety i wady różnych opcji chirurgicznych, a także potencjalne ryzyko operacji. Chirurg stara się zrozumieć oczekiwania pacjenta i wyjaśnić ograniczenia jakie za sobą niesie leczenie operacyjne. Osoby, które mają nierealne oczekiwania, ryzykują rozczarowaniem w ocenie wyniku końcowego. Ogólny stan zdrowia jest bardzo ważny, zwłaszcza otyłość i palenie, mogą niekorzystnie wpływać na wynik operacji rekonstrukcyjnej i należy się nimi zająć przed zabiegiem chirurgicznym. Wskaźnik masy ciała większy niż 35 może zwiększać ryzyko powikłań i może powodować słabe wyniki estetyczne i funkcjonalne. Pacjentów otyłych przed operacją zachęcamy do odchudzania.

Pacjenci, u których w przeszłości występowały problemy z układem moczowym np. kamienie nerkowe wymagają przeprowadzenie badania USG gdyż łatwiej i bezpieczniej można je leczyć przed operacją rekonstrukcji. Pacjenci z problemami hematologicznymi mogą mieć zwiększone ryzyko niepowodzenia rekonstrukcji np. krwawienia w miejscu operowanym zakrzepów.

Palenie tytoniu, marihuany i może powodować opóźnione gojenie i martwicę przeszczepów i płatów. Wskazane jest, aby osoby przestały palić co najmniej 6 tygodni przed falloplastyką. Wiarygodność zaprzestania palenia można potwierdzić za pomocą pomiaru kotyniny w moczu, w przypadku pozytywnego wyniku operację odraczamy na podstawie wyników testu.

Przygotowanie do operacji

Włosy w okolicy pobrania płata

Cienkie, ciemne włosy przedramienia lub uda mogą wyglądać nieestetycznie na trzonie penisa, niekiedy sprzyjają zakażeniom i powstaniu kamieni w cewce moczowej. Wielu pacjentów zaniepokojonych o przyszłą estetykę penisa decyduje się na usunięcie włosów na przedramieniu za pomocą elektrolizy lub lasera jeszcze przed operacją.

Obecność tkanki tłuszczowej(otyłość)

Większość pacjentów na półkuli zachodniej ma więcej podskórnego tłuszczu i włosów na przedramionach i udach niż pacjenci np. z Azji. Ze względu na możliwy przyrost tkanki podskórnej szerokość płata musi być szersza niż początkowo sądzono, czasami wymaga blisko całego obwodu przedramienia. U osób tęższych może wystąpić trudności z trójwymiarowym zawinięciem płata sposobem rurki w rurce, chorobliwa otyłość wyklucza zastosowanie płatów. Otyłość wiąże się też z występowaniem cukrzycy, nadciśnienia tętniczego. Normalizacja wagi lub leczenie chorób towarzyszących jest konieczna przed operacją.

Palenie tytoniu, marihuany stosowanie innych środków pobudzających.

Wykonanie pełnego procesu leczenia jak również poszczególnych jego etapów wymaga całkowitego zaprzestania palenia tytoniu, marihuany stosowania innych środków psychoaktywnych. Ryzyko związane z np. ukryciem tego faktu może zagrażać życiu pacjenta i spowodować wystąpienie groźnych powikłań, martwicy i cięższego okresu rekonwalescencji.

Ogólny stan zdrowia

Bardzo ważny jest dobry stan zdrowia co wpływa na ryzyko przeprowadzenia operacji i zmniejszenie częstotliwości występowania powikłań. W tym celu określenia pacjenci przed operacją wymagają przeprowadzenia badań W przypadku pacjentów, u których występują choroby przewlekłe pacjenci powinni podać się leczeniu specjalistycznemu. W przypadku planowania leczenia pozostajemy w ścisłym kontakcie z lekarzami prowadzącymi. Choroby przewlekłe, nie są przeciwskazaniem do operacji, wymagają jednak regularnego przyjmowania leków pod kontrolą specjalistów. Leczenie testosteronem wymaga modyfikacji, iniekcje testosteronu zamieniamy na żele/kremy przezskórne, pozwala to na kontrolę poziomu testosteronu we krwi oraz zmniejsza ryzyko powikłań zatorowych. W trakcie operacji stosujemy odpowiednią profilaktykę przeciwzakrzepową.

Falloplastyka czy metoidioplastyka

Falloplastyka jest najbardziej kompletną transformacją narządów płciowych. Przeprowadzenie falloplastyki wymaga wykonania złożonych, etapowych procedur, wykorzystania tkanki z odległych miejsc ciała oraz rozważenia ryzyka np. powikłań związanych z rekonstrukcją cewki moczowej i wszczepianych implantów. Z tych powodów niektórzy pacjenci nie decydują się na przeprowadzenie falloplastyki, wybierają metoidioplastykę. Decyzja o wyborze metody rekonstrukcji techniką metoidioplastyki czy falloplastyki jest decyzją osobistą i zależy od preferencji pacjenta. W przypadku mężczyzn trans, którzy chcą oddawać mocz w pozycji stojącej, ale nie są zdecydowani na stosunki seksualne z penetracją, metoidioplastyka wyraźnie odpowiada tym potrzebom. Dla tych, którzy pragną stosunku penetracyjnego, falloplastyka z późniejszym etapem wszczepienia implantu erekcyjnego prącia jest perfekcyjnym rozwiązaniem.

Warto wiedzieć, że decyzja o zastosowaniu metoidioplastyki nie eliminuje i nie zamyka drogi do wykonania falloplastyki w późniejszym terminie. W przypadku gdy pacjent poczuje potrzebę zmiany, falloplastykę wykonujemy u osób, które wcześniej przeszły metoidioplastykę.

Mapa drogowa, etapy tranzycji FTM w Timeless

1. Procedury konieczne do wykonania przed:
Histerektomia (całkowite wycięcie macicy i jajników, górnej części pochwy).

2. Operacja wydłużenia cewki i przygotowanie krocza do Falloplastyki / Metoidioplastyka
Kroczowe usunięcie pochwy plastyka krocza (Waginectomia).
Skrotoplastyka przekształcenie warg sromowych w mosznę, z implantami jąder lub bez nich.
Uretroplastyka (I etap) wydłużenie i przygotowanie cewki do podłączenia jej do nowego penisa.

3. Falloplastyka, mikrochirurgiczna operacja wytworzenia penisa z płata skóry i tkanek z okolic dawczych na ciele
Glansplastyka – plastyka żołędzi, rzeźbienie penisa dopasowanie wyglądu do nieobrzezanego członka.
Plastyka worka mosznowego – powiększenie.
Rekonstrukcja dróg moczowych Uretroplastyka (II etap).

4. Wszczepienie Implantu erekcyjnego prącia z implantami jąder, umożliwiające wzwód i kontakty seksualne z penetracją.

5. Procedury dodatkowe rzeźbienia penisa:
plastyka żołędzi,
powiększanie tkanką tłuszczową,
wydłużanie,
tatuaże.

Techniki przeprowadzania procedury falloplastyki

Techniki falloplastyki są przez nas ciągle udoskonalane. Podczas kwalifikacji do rekonstrukcji dostosowujemy wybór techniki chirurgicznej do potrzeb pacjenta, bierzemy pod uwagę osobiste cele, stan zdrowia, indywidualne preferencje i cechy anatomii ciała.

Obecnie stosujemy procedury rekonstrukcji penisa, które można podzielić na zastosowanie płatów tkanki uszypułowanych lub płatów tkankowych wolnych. Płaty uszypułowane przenoszą tkankę zwykle z okolic najbliższych tj. okolicy uda, pachwiny lub brzucha, podczas gdy wolne płaty pozwolą na pobranie tkanki z okolic odległych wymagają mikrochirurgicznego połączenia drobnych naczyń tkanek z odległego miejsca tj. przedramienia, grzbietu.

Falloplastyka RFFF

Obecnie „złotym standardem” falloplastyki jest technika wolnego płata promieniowego z przedramienia (RFFF). Wolny płat z przedramienia (RFFF) stał się najczęściej stosowaną techniką chirurgiczną dla falloplastyki i przewyższa wszystkie inne techniki. Skutecznie spełnia główny cel, stworzenie przyjemnego w dotyku i w pełni czuciowego penisa z funkcjonującą cewką moczową, która umożliwia oddawanie moczu poprzez swoje ujście na żołędziu penisa. Koncepcję tego płata opracował w 1981 r. Yang i in. w celu leczenia pacjentów z oparzeniami, RFFF jest obecnie często wykorzystywany do różnych operacji rekonstrukcyjnych np. głowy, szyi i prącia. RFFF to procedura, która może trwać od 5 do 12 godzin. Najczęściej w późniejszym etapie po wszczepieniu implantu erekcyjnego prącia pacjenci postrzegają tę metodę jako taką, która pozwala im w pełni doświadczać życia jako mężczyzna.

Podczas falloplastyki chirurdzy plastyczni pobierają płat skóry z przedramienia. Kształtują z niego penisa techniką „rurki w rurce”. Tkankę tę wykorzystuje się do wytworzenia zarówno cewki moczowej, jak i trzonu penisa. Większa rurka jest zwinięta wokół wewnętrznej rurki cewki. Na przedramieniu powstaje duży ubytek i konieczne są przeszczepy skóry, które są pobierane z najczęściej okolicy uda lub innych możliwych do zakrycia obszarów ciała, gdzie nie pozostawiają widocznych blizn, następnie przeszczepiane na przedramię miejsce po pobraniu.

Cewka żeńska jest krótsza niż cewka męska. Chirurdzy mogą wydłużyć cewkę moczową i połączyć ją z krótką cewką moczową typu kobiecego, tak aby mocz wypływał z końcówki penisa. Łechtaczka jest zwykle pozostawiona na miejscu w pobliżu podstawy penisa, gdzie nadal można ją stymulować. Pacjenci, którzy mieli orgazmy przed operacją, zwykle mogą tego doświadczać po operacji.

W trakcie konsultacji przedoperacyjnej rozważamy informacje o stosunkowo częstym występowaniu przetok i nieszczelności w obrębie odtwarzanej cewki. Zawsze indywidualnie podchodzimy do rekonstrukcji cewki moczowej. Wielu pacjentów podejmuje decyzje o nieodtwarzaniu cewki lub wykonaniu jej w późniejszym czasie.

Phalloplastyka ALT – Płat z okolicy przednio-bocznej uda

Płat z okolicy przednio-bocznej uda (ALT) jest niezawodną operacją rekonstrukcji penisa wykonywaną w Timeless Chirurgia Plastyczna. Obecnie płat przednio-boczny uda (ALT) stał się jedną z dwóch podstawowych technik używanych przez chirurgów rekonstrukcyjnych w Timeless.

Mikronaczyniowy płat ALT został po raz pierwszy opisany w falloplastyce u transpłciowych mężczyzn w 2006 r. Od tego czasu jest realną opcją dla pacjentów, którzy nie chcą mieć widocznej blizny na przedramieniu. W opinii niektórych pacjentów blizna na przedramieniu jest jednak rozpoznawalna i mają wrażenie, że będzie trudno ją ukryć pod ubraniem. Zaletą płata ALT jest ukryte miejsce dawcze na udzie, duża elastyczność w doborze długości penisa a także uzyskanie czucia na penisie.

Ograniczenia techniczne płata ALT są związane z grubością płata i zmiennością anatomii unaczynienia. U większości pacjentów falloplastyka ALT wymaga kilku etapów odtworzenia cewki moczowej, zmniejszania grubości penisa tak aby średnica była odpowiednia do stosunków z penetracją. Odpowiednimi kandydatami do falloplastyki ALT są pacjenci o szczupłych udach, tacy którzy rozumieją i doceniają potrzebę przeprowadzenia kilku etapów leczenia operacyjnego i nie chcą widocznej blizny na przedramieniu. Płat ALT jest też dobrą alternatywą, kiedy płat z przedramienia nie może być wykonany np. w przypadku, gdy doszło powikłań w falloplastyce płatem z przedramienia, gdy z przedramienia już został wykorzystany, występują wady anatomiczne unaczynienia łuku dłoniowego lub doszło do powstania blizn po operacjach przedramienia z innych powodów. U pewnej grupy pacjentów spełniających odpowiednie kwalifikujące warunki można wykonać wersję uszypułowaną ALT bez konieczności zespalania naczyń.

Phalloplastyka LD – płat z okolicy pleców, grzbietu

Płat z okolicy grzbietu jest kolejną opcją wyboru metody rekonstrukcji mikrochirurgicznej penisa. Obszar, z którego pobierana jest tkanka obejmuje boczno-tylną cześć pleców, blizna przebiega od pachy w dół podobnie do szwu bocznego w koszuli jest stosunkowo łatwa do ukrycia. Technika ta umożliwia wykonanie długiego, obszernego penisa a dołączenie elementu mięśniowego może powodować efekt paradoksalnej erekcji skurczów tj. penisa. U niektórych pacjentów już sama grubość i napięcie penisa pozwalają na odbywanie stosunków płciowych jeszcze bez zastosowania implantu. Główną zaletą techniki płata z okolicy grzbietu jest możliwość wytworzenia stosunkowo długiego od kilkunastu do kilkudziesięciu centymetrów penisa o zwiększonej grubości. W technice tej rekonstrukcję cewki moczowej wykonuje się po kilku miesiącach. Czucie takie jak w innych technikach praktycznie nie jest możliwe do odtworzenia.

Płaty rurowate z podbrzusza

Historyczne techniki płatów rurowatych tłuszczowo-skórnych z okolicy podbrzusza były stosowane w ubiegłym wieku. Płaty te przenosi się etapami, zwinięte w cylinder, z odległych okolic ciała w miejsce krocza. Należy dołożyć starań, aby utrzymać orientacyjny stosunek jego długości do szerokości podstawy – 3:1 co ogranicza też możliwości rekonstrukcji. Płat w trakcie operacji przenoszących będzie się zmniejszał na każdym kolejnym etapie, aż do jego całkowitego zaniknięcia, a pozostała jego część ulegnie z czasem zanikowi po ostatecznym rozłożeniu i wgojeniu w miejscu ubytku. Czasem zaplanowanie kształtu płata wzdłuż przebiegu naczyń (najczęściej nabrzusznych, pachwinowych) poprawia jego ukrwienie tętnicze i ułatwia odpływ żylny, co umożliwia zwiększenie proporcji długości płata do szerokości jego szypuł. W razie potrzeby uformowania długiego płata, którego rozmiary przekraczają przyjęte bezpieczne proporcje, można wykorzystać technikę kilkuetapowego unoszenia płata co wydłuża proces. Obecnie technika ta ma zastawanie u pacjentów, których stan zdrowia nie kwalifikuje do wykonania płatów uszypułowanych lub mikrochirurgicznych. Przenoszone płaty wymagają kształtowania i rzeźbienia w kolejnych zabiegach. Rekonstrukcja cewki moczowej jest wykonywana w ostatnim etapie. Tak zrekonstruowany penis, nie posiada czucia i w przypadku utraty wagi ulega znacznemu obkurczeniu. Tylko przy odpowiedniej szerokości penisa możliwe jest wszczepienie implantu erekcyjnego.

Opieka pooperacyjna

Żywotność płata zrekonstruowanego penisa ocenia się na podstawie objawów klinicznych, w tym: temperatury, koloru skóry, turgoru i przepływu włośniczkowego krwi. Wykonywane są bardzo częste kontrole pulsu i badania dopplerowskie przepływu krwi, monitoring odbywa się za pomocą specjalistycznych urządzeń.

We wszystkich przypadkach stosuje się antybiotyki okołooperacyjne, heparynę podskórną i aspirynę w małej dawce. Dożylne antybiotyki są odstawiane drugiego dnia po operacji, a doustne antybiotyki podaje się aż do usunięcia cewników z pęcherza.

Po operacji mocz jest odprowadzany przez cewnik nadłonowy, co pozwala na zamknięcie cewnika cewki moczowej. Zmniejsza to napięcie na zwieracz i penisa. W trzecim/czwartym tygodniu pooperacyjnym wykonuje się test szczelności cewki moczowej, wkładając mały cewnik wzdłuż cewnika stałego podając barwnik. Cewnik z cewki moczowej można usunąć, gdy nie ma objawów przetoki. Cewnik nadłonowy (cystostomię) usuwa się następnie 1–2 dni po ustanowieniu normalnej mikcji.

Na początku penis po operacji jest pozbawiony czucia i należy zachować ostrożność, aby przypadkowo nie zranić go poprzez przypadkowy urazu lub ucisk odzieży, taką ostrożność należy stosować, dopóki nie powróci czucie ochronne. Większość pacjentów odzyskuje odczucie dotykowe po 4 do 6 miesiącach. Gdy to nastąpi można rozważyć wszczepienie implantu prącia, aby zmniejszyć częstość erozji i wychodzenia implantu. W po upływie od 6 do 9 miesięcy pacjenci są zwykle w stanie masturbować się do orgazmu.

Fizjoterapia pacjenta rozpoczyna się tuż po operacji, specjalne rękawy masując wyciskają krew z łydek usprawniając jej krążenie a następnej doby po zabiegu rozpoczynają się ćwiczenia przeciwzakrzepowe, pacjent wstaje już następnego dnia. Rehabilitacja przedramienia i ręki rozpoczyna się po usunięciu wstępnych opatrunków piątego dnia po operacji. Przedramię spoczywa na zdejmowanej szynie nadgarstka przez 2 tygodnie. Odzież kompresyjna jest dobierana na miarę po zakończeniu gojenia i noszona przez 3 do 6 miesięcy.

Ryzyko związane z falloplastyką

W leczeniu chirurgicznym zawsze rozpatrujemy pewne ogólne ryzyka związane z każdą operacją w zależności od stopnia jej skomplikowania mówimy o poważnych powikłaniach infekcji, krwawieniu, uszkodzeniu otaczających tkanek i bólu pooperacyjnym, problemach z funkcjonowaniem płuc i serca.

Specyficznym dla falloplastyki u mężczyzn transpłciowych jest ryzyko martwicy płata służącego do rekonstrukcji penisa. W literaturze medycznej zwraca się uwagę na wstępowanie powikłań w miejscu odtworzonych narządów związanych z cewką moczową, rozejścia się brzegów rany, krwawienia lub bólu miednicy. Do innych należy zaliczyć uszkodzenia pęcherza lub odbytnicy, braku czucia, przedłużonej potrzeby stosowania opatrunków lub konieczności wykonania dalszych procedur naprawczych.

Zagrożenia w miejscu dawczym dla płata obejmują nieestetyczny wygląd blizny, zmniejszoną ruchomość, krwiak, ból i zmniejszone czucie.

Wczesne powikłania (w ciągu jednego miesiąca)

Infekcja ran występuje niezbyt często, zwykle jest obserwowane w ciągu pierwszych kilku tygodni po zabiegu i może występować zapalenie tkanki łącznej. Ważne: Zalecamy naszym pacjentom częste kontrole, aby prawidłowo były wykonywane opatrunki. Do leczenia zwykle wystarczają kremy antyseptyczne i antybiotyki.

Rozejście się rany jest związane z obrzękiem po operacji i zwykle występuje w punktach, w których styka się wiele linii szwów (tj. Połączenie krocza-moszna i podstawa fallusa).
Ważne: Większość problemów związanych z gojeniem rany można uniknąć za pomocą fachowej miejscowej pielęgnacji ran. Niektóre uszkodzenia rany mogą wymagać dokładnego oczyszczenia, a mniej może wymagać przeszczepu skóry lub dalszych zabiegów chirurgicznych w celu zamknięcia rany.

Dolegliwości związane z cewnikiem moczowym np. zatkany cewnik lub skurcze pęcherza. Infekcje dróg moczowych
Ważne: Większość problemów związanych z cewnikiem można uniknąć za pomocą fachowej pielęgnacji cewnika, płukania cewnika i stosowanie leków przeciwskurczowych w przypadku podejrzenia infekcji konieczna jest analiza moczu i antybiotykoterapia.

Utrata, martwica płata jest rzadka i zwykle występuje z powodu obecności krwiaka, który uciska drobne naczynia penisa, szwu lub załamania naczyń, ucisku na szypułę naczyniową przez zgiętą nogę, spanie na boku. Niepokojące objawy zwykle pojawiają się w ciągu pierwszych 72 godzin, gdy zostanie wykryta wcześnie (w ciągu kilku godzin), można ją naprawić przez wykonanie operacji.
Ważne: Większość problemów związanych z martwicą można uniknąć z pomocą fachowej opieki pooperacyjnej, w przypadkach nagłych gotowość Sali operacyjnej i zespołu doświadczonych chirurgów zapewnia bezpieczeństwo i przywraca krążenie w uciśniętych naczyniach.

Uraz odbytnicy jest rzadkim, ale poważnym powikłaniem wycięcia pochwy. Jeden z bardzo trudnych technicznie etapów polega na oddzieleniu płaszczyzny między tylną ścianą pochwy a przednią ścianą odbytnicy. W trakcie takiej czynności może powstać nieumyślne uszkodzenie ściany odbytnicy. Gdy wystąpi takie podejrzenie jest to natychmiast rozpoznawane i precyzyjnie naprawione. Czasem rozpoznanie uszkodzenia odbytnicy może być stwierdzone okresie późniejszym może wystąpić przetoka. Leczeniem może być krótkotrwała kolostomia osłonięcia przetoki przed zabrudzeniem stolcem i umożliwienie zamknięcia rany.
Ważne: Większość problemów związanych z przetoką można uniknąć poprzez precyzyjne wykonanie wycięcia pochwy lub wykonanie jej jako operacji przygotowawczej. W przypadkach nagłych gotowość sali operacyjnej i zespołu doświadczonych chirurgów zapewnia bezpieczeństwo i przywraca krążenie w uciśniętych naczyniach.

Powikłania późne

Zwężenia cewki moczowej zwykle występują po faloplastyce w dwóch okresach

I. Między 2 – 4 miesiącem
II. między 6 – 12 miesiącem po zabiegu pacjenci zgłaszają się z objawami słabego strumienia, wysiłku przy oddawaniu moczu, a czasami towarzyszących przetok wtórnych moczowych. Może to wymagać rozszerzania cewki specjalnymi rozszerzadłami lub czasem interwencji chirurgicznej uretroplastyki.

Przykurcz i bliznowacenie rany są powikłaniami występującymi za każdym razem, gdy skóra jest przecięta, ale nasilenie w jakim występują, różni się w zależności od pacjenta. Blizny na ogół są cienkimi liniami lub mogą poszerzać się lub stać się przerośnięte, a nawet przechodzić poza granice blizny (keloid). Blizny przerosłe można z powodzeniem skorygować poprzez wycięcie i ponowne zamknięcie za pomocą środków zmniejszających napięcie skóry w celu zmniejszenia nawrotów. Keloidy występują rzadko, często u osób predysponowanych do powstawania keloidów. Nawrót bliznowców po prostym wycięciu i zamknięciu jest bardzo wysoki (co najmniej 70%). W celu uzyskania poprawy oferujemy laseroterapię, zastrzyki, opatrunki silikonowe i kompresyjne.

Obecność tkanki ziarninowej jest częsta w miejscu dawczym płata wokół i wewnątrz przeszczepu skóry. Jego wygląd reprezentuje nadmierną proliferację fibroblastów i małych naczyń krwionośnych. Większość tkanek ziarnistych leczymy za pomocą miejscowego leczenia laserem Jednak tkanka ziarninowa rzadko wymaga bardziej zaangażowanego leczenia.

Implant hydrauliczny

Kolejnym etapem rekonstrukcji jest zapewnienie funkcjonalnej erekcji u Pacjentów po rekonstrukcji prącia. Dzięki odpowiednim procedurom chirurgicznym możliwe jest wprowadzenie w obręb tkanek miękkich wytworzonego neophallus’a odpowiedniego implantu hydraulicznego. Implant dzięki swojej charakterystyce, umożliwia reprodukcję funkcji ciał jamistych prącia. Dzięki specjalnemu mechanizmowi umieszczonemu w wcześniej wytworzonej mosznie, umożliwia łatwe i dyskretne wypełnienie struktur umieszczonych w obrębie neophallus’a, spełniających rolę ciał jamistych, powodując erekcję prącia.

Funkcjonalność protezy umożliwia łatwe, szybkie i dyskretne napełnienie i opróżnienie nowych ciał jamisty prącia, bez konieczności złożonych czynności ze strony pacjenta. Rekonstrukcja funkcji seksualnych neophallus’a przy pomocy protezy ciał jamistych, przy zachowanych wrażeniach czuciowych w obrębie rekonstruowanego penisa, umożliwia zapewnienie pełnej funkcjonalności wytworzonego penisa.

Metoidioplastyka

Metoidioplastyka (metaoidioplastyka) to greckie słowo, które oznacza „przekształcać w kierunku męskich narządów płciowych”. Powszechnie wśród osób transseksualnych określa się ją jako „met”. W trakcie terapii Testosteronem dochodzi do przerostu łechtaczki tak że wygląda jak mały penis zagięty ku dołowi. Metoidioplastyka jest uważana za mniej inwazyjny wariant falloplastyki, jest najpopularniejszą techniką chirurgiczną w tworzeniu męskich narządów płciowych w przypadku mężczyzn trans. W klasycznej metoidioplastyce wykorzystujemy tkanki lokalne (wargi sromowe, cewkę, łechtaczkę, błonę śluzową pochwy) bez konieczności pobierania wolnych płatów tkankowych z okolicy przedramienia, uda brzucha do stworzenia nieco mniejszego, 3 cm do 8 cm długości fallusa z obwodem w przybliżeniu wielkości kciuka lub wskaziciela. Metoidioplastykę można wykonać osobno lub w ramach kilkuetapowej operacji, która obejmuje histerektomię z usunięciem jajników i pochwą, wydłużenie cewki moczowej, skrotoplastykę z wszczepieniem implantów jąder.

Opracowaliśmy kilka bezpiecznych technik wykonania metoidioplastyki: prosta, pierścieniowa i metoidioplastyka Timeless.

Kryteria kwalifikacji do metoidioplastyki u osób dokonujących tranzycji w kierunku męskim (K/M)

1. Utrzymującą się, dobrze udokumentowana dysforia płciowa.
2. Zdolność́ do podjęcia w pełni świadomej decyzji i udzielenia zgody na zabieg.
3. Osiągnięcie pełnoletności.
4. W przypadku współistniejących problemów zdrowotnych muszą one być dobrze zdiagnozowane kontrolowane i leczone.
5. Pacjent nie palący.
6. Stosowanie hormonalnej terapii testosteronem przez okres 12 miesięcy, adekwatnej do oczekiwanych cech płciowych pacjenta.
7. Okres 12 miesięcy funkcjonowania w roli płciowej, która jest zgodna z tożsamością̨ płciową pacjenta.
8. Oczekiwania pacjenta, który oczekuje jednoetapowej kompletnej operacji
9. Obawy pacjenta przed skomplikowaną, wieloetapowej całkowitej falloplastyki, lub rozważaj phalloplastykę w późniejszym terminie.
10. Szczupła lub regularna sylwetka ciała bez otłuszczenia wzgórka łonowego.

Prosta metoidioplastyka

Prosta metoidioplastyka (Simple metoidioplasty) może być wykonana na przerośniętej do odpowiedniej długości łechtaczce – 3-5 cm, po przedoperacyjnej terapii testosteronem. Zabieg obejmuje podżołędziowe nacięcie skóry na łechtaczce, a następnie oddzielenie i przecięcie więzadeł łechtaczki. Po stronie brzusznej przecina się strunę przyginającą łechtaczkę. Pozostała skóra łechtaczki z wargami warg sromowych mniejszych i większych służy do przykrycia ciała penisa jako napletek, nadając mu masywny wygląd. Odnogi łechtaczki są przekształcane i następnie zszywane w specjalny sposób dla lepszego podparcia powiększonego penisa. W tej technice prostej metoidioplastyka otwór cewki moczowej i pochwa pozostają na miejscu. W przyszłości istnieje możliwość ewentualnego operacyjnego wydłużenia cewki moczowej.

W mniej niż 5% przypadków obserwuje się występowanie pewnych powikłań. Najczęściej obserwuje się mało estetyczny wygląd blizny i fałdowanie się skóry penisa. Jedną z głównych wad jest odczucie pustych przestrzeni podczas siedzenia. Z obserwacji wiemy, że pełnego zadowolenia pacjenta należy rozważyć wykonanie dodatkowych etapów operacji związanych z wydłużeniem cewki moczowej. Pomimo swoich ograniczeń technika ta zapewnia mniej obciążającą dla pacjenta operację potwierdzania płci (GAS) przy niższych kosztach, oraz nieco krótszy okres rekonwalescencji.

Metoidioplastyka pierścieniowa

Technika Metoidioplastyki pierścieniowej (Ring metoidioplasty) jest podobna do prostej metoidioplastyki, ale różni się sposobem rozcięcia struny brzusznej łechtaczki i sposobem podziału więzadeł wieszadłowych. Wszystkie dodatkowe czynności w trakcie, są wykonywane w celu wydłużenia i wyprostowania łechtaczki. Kolejną różnicą jest wydłużenie cewki moczowej po stronie brzusznej penisa. Za pomocą specjalnej techniki pierścieniowej pobiera się specjalny płatek z błony śluzowej pochwy do wydłużenia cewki moczowej. Płatek śluzówki jest przymocowany od spodu ciał jamistych łechtaczki, i zszywany w kształcie rurki, umożliwiając jej wypełnienie przez strumień moczu. W porównaniu z techniką prostej metoidioplastyki, jednym z głównych ulepszeń jest stworzenie brzusznej cewki moczowej penisa, w celu ostatecznego wydłużenia cewki moczowej. Ciało łechtaczki jest pokrywane pozostałą skórą warg sromowych, tworząc mały penis.

Powikłania obejmują głownie przetoki cewki moczowej (10–26%) i zwężenie (3–5%). U prawie 30% pacjentów powikłania związane z cewką moczową stanowią problem z oddawaniem moczu, stają są głównym problemem pooperacyjnym. Z uwagi na te kwestie plastyka worka mosznowego z implantami jąder jest zawsze wykonywana jako osobna operacja, u większości pacjentów z dobrym wynikiem

Technika Metoidioplastyki Timeless

Specjalizujemy się w technice rekonstruowania penisa i jego wyprostowania, maksymalnego wydłużenia oraz umieszczenia w nim cewki moczowej w penisie, tak aby pacjent mógł swobodnie oddawać mocz w pozycji stojącej. Penis unosi się w erekcji, a zachowane czucie pozwala na przeżywanie intensywnych orgazmów. Wydłużenie i rekonstrukcja cewki moczowej w naszej metodzie wymagają pobrania błony śluzowej z policzka. Penis można w ten sposób dodatkowo jeszcze wydłużyć o kilka centymetrów.

1. Metoidioplastyka rozpoczyna się od usunięcia tkanki pochwy przez krocze (Waginektomia).

Przestrzeń po usuniętej pochwie jest zbliżana i zamykana za pomocą wewnętrznych wchłanianych szwów, a następnie jest wykonywana plastyka skóry krocza zapewniając jej męski wygląd.

2. Plastyczne kształtowanie, rzeźbienie penisa obejmuje wydłużenie łechtaczki i ukształtowanie jej w taki sposób, aby pełniła podstawowe funkcje oddawania moczu przy zachowanym czuciu i możliwości przeżywania orgazmów.

Dla odpowiedniego wyglądu konieczne jest wydłużenie penisa w tym celu wykonuje się szereg zaplanowanych czynności przecięcie więzadeł więzadłowych łechtaczki oraz zszycie jej odnóg w celu usztywnienia penisa. Brzuszna płytka łechtaczki od strony cewki moczowej jest modelowana i rozdzielana w środkowej części, umożliwiając uzyskanie dodatkowej długość penisa. Kolejnym etapem jest rekonstrukcja cewki moczowej ureteroplastyka. Bardzo ważne jest odpowiednie pokrycie tak wytworzonego penisa unaczynioną tkanką płatkami skóry z warg sromowych i przeszczepów śluzówki, aby zapobiec tworzeniu się przetoki pooperacyjnej i uzyskać odpowiedni wygląd i ruchomość napletka.

3. Zaawansowana uretroplastyka (rekonstrukcja cewki moczowej) umożliwia wytworzenie w penisie cewki moczowej w celu oddawania moczu w pozycji stojącej.

Ta procedura chirurgiczna polega na zastosowaniu przeszczepów błony śluzowej z jamy ustnej (rany są schowane wewnątrz ust i niewidoczne) i delikatnych dobrze unaczynionych płatków tkanek narządów płciowych (napletek łechtaczki, wargi sromowe mniejsze). Tkanki te są modelowane i zszywane w kształt rurki na odpowiednim cewniku. Późniejsze gojenie cewki moczowej jest związane z obecnością cewnika gdyż proces regeneracji kształtuje we właściwy sposób od środka odpowiedni tunel (cewkę). Wyższością tej techniki nad innymi jest zastosowanie tych płatków i przeszczepów co zmniejsza znacząco ryzyko wystąpienia przetoki moczowej i zrostów. Dla dodatkowego zabezpieczenia odpływu moczu jest stosowany drugi cewnik założony nad spojeniem łonowym tzw. cystostomia.

4. Plastyka moszny – skrotoplastyka. W trakcie tej operacji moszna jest tworzona z warg sromowych większych.

W tym celu wykonuje się odpowiednio zaplanowane nacięcia wokół warg sromowych, aby uzyskać odpowiedniej wielkości worek mosznowy, który swobodnie pomieści implanty jąder.

5. Dodatkowe procedury.

a) Wszczepienie implantu erekcyjnego

Pacjenci po operacji metoidioplastyki naszą techniką mają erekcje, penis napina się i unosi, przeżywają intensywne orgazmy. Czasami penis może okazać się jednak zbyt miękki, aby pozwolił na penetrację. W uzasadnionych przypadkach możliwe jest wszczepienie wyjątkowego implantu, który utrzyma dobrą sztywność penisa. Zwykle ta procedura jest wykonana po 6 miesiącach od metoidioplastyki, lub jeśli pacjent tego oczekuje, a śródoperacyjna ocena stanu penisa pozwala, można wszczepić implant w trakcie metoidioplastyki.

b) Wszczepienie implantów jąder.

Plastyka worka mosznowego jest dostosowana do wszczepienia implantów jąder. W naszej klinice wybieramy implanty najlepszych marek tak aby konsystencja i struktura implantu przy dotyku, jak najbardziej przypominała męskie jądra. Przy doborze wielkość implantu opieramy się na oczekiwaniach pacjenta oraz ocenie chirurgicznej możliwości wytworzenia odpowiedniej wielkości worka mosznowego. Można wszczepić implanty w trakcie metoidioplastyki lub po 6 miesiącach gdy blizny się w pełni zagoją.

c) Powiększanie penisa.

Wielkość penisa po metdoidoplastyce zależy od uwarunkowań genetycznych, indywidualnego wpływu testosteronu i czasu trwania terapii hormonalnej. Na początku pacjenci odczuwają zadowolenie z kształtu i wielkości, jednak po pewnym czasie oczekiwania co do rozmiaru penisa wzrastają. Tym właśnie pacjentom polecamy kilka bezpiecznych procedur powiększania i ujędrniania penisa. Terapie te obejmują zastosowanie mechanicznych stymulacji ujędrniających i przygotowujących penisa do dalszych zabiegów powiększania i wydłużania np. przeszczepem tkanki tłuszczowej lub kwasem hialuronowym.

Należy jednak pamiętać, że z uwagi na możliwość specyficznych powikłań, technika powiększenia penisa po metoidioplastyce jest o wiele bardziej skomplikowana od tradycyjnych metod i powinien ją wykonywać chirurg, który ma doświadczenie w metoidioplastyce.